ما می آموزیم که درباره هر چیزی فکر کنیم و بعد چشم خود را عادت میدهیم که به هر چه نگاه میکنیم چنان نگاه کند که ما فکر میکنیم.ما درحالی به خویشتن نگاه میکنیم که پیش ازآن فکر کرده ایم که مهم هستیم . پس ناگزیریم که احساس اهمیت کنیم . اما هرگاه انسان دیدن را فراگیرد درخواهد یافت که دیگر نمی تواند درباره چیزهایی فکر کند که به آنها می نگرد ، و اگر نتواند به چیزهایی فکر کند که به آنها می نگرد همه چیز بی اهمیت خواهد شد .
(( گفتگوی دون خوان با کاستاندا در باب تفاوت دیدن و نگاه کردن معمولی ))
راه میانه
