همیشه باش
نمیدونم چرا این شعر به دلم نشست یهویی . وقتی خوندمش به خودم لرزیدم ازون حسهایی که در 90% مواقع زندگیم نداشتم و باهاش جنگیدم . اما خب آدمیم و بس . آدمهایی هستیم که خودمون رو نشناختیم و مثل چاههای نفت آمریکا در دلمون رو بستیم در اکثر مواقع . این حس اتفاقا ربطی به فرزانگی و دانستگی و آگاهی و این چرندیات روشن فکرانه هم نداره . یه حس ساده ، بی تکلف و خالص که میتونه در همه ما از زمان تولد تا زمان مرگ اتفاق بیافته . به هر حال حس خوبیه ولی در مقابل آدمهایی که تغییر رو نمیپذیرن و ترس زیادی دارن شاید باید ایستاده مرد چون این دیگه تو نیستی که تصمیم میگیری !!!!! نمیدونم شایدم من اشتباه میکنم ( خلاصه منم یه آدم عادیم دیگه ) . یه جمله هم یادم اومد از استادم سال 1390 مدام بهم اینو میگفت تقریبا تمام سال هر وقت مکالمه ای داشتیم اینو بهم میگفت و میگفت در موردش فکر کن : ترس و عشق دو معنیه متضاد اما الزامی جهان هستی و تجربیات ما هستند . در جایی که ترس هست عشق راه نداره و در جایی که عشق هست ترس راه نداره . پس هروقت ترسیدی یادت باشه درجه عشق در تو پایین اومده و هر وقت عشق زیادی در درونت بود یادت باشه که بر ترسهات غلبه کردی و این مورد آخر شجاعت اخلاقیه زیادی رو میطلبه . آیا داریم ؟؟؟!!!
در آن سوی نگاهت
عشق را یافتم
آنگاه با توام آرامم
آرامتر از همیشه
کلا غم ممنوع !
غصه ممنوع !
سرپا شادیم!
وقتی نگاهت را دارم
احساس می کنم
زندگی رنگ به خود گرفته
حال هوایم لطیف!
همیشه خوب!
در آن سوی نگاهت درگیر
ارامشم!
همین کافیه !
همین که دارمت!
همیشه بمان
همیشه کنارم باش
تا با تک تک نفسهایت
نفس بکشم
همیشه باش
همیشه باش
همیشه باش
تا حالم همیشه خوب باشد
